از جمله فراورده های که در سال اخیر رشد بسیاری داشته، رب گوجه فرنگی بوده است. رب گوجه فرنگی را میتوان از مهمترین زیرساختها وچاشنی غذاهای ایرانی درنظر گرفت و علاوه براین، ماده اصلی محصولاتی مانندکنسروها وسسهای مختلف درنظر گرفت.

 برای اولین بار درکشور آمریکا گوجه فرنگی مورد استفاده قرار گرفت.این میوه تا قبل از رسیدن حاوی یک ماده سمی به نام ((سولانین))می باشدو پس از رسیدن قرمز رنگ و آبدار شده وقابل مصرف میباشد. رنگ قرمز گوجه فرنگی به دلیل آنتی اکسیدان به نام لیکوپن است، که باعث مبارزه با رادیکال هایی که ایجاد بیماری های قلبی، پیری زودرس وسرطان میکند، میشود.

 نکته قابل توجه این است که ، زمانی که گوجه فرنگی در معرض فرآیند حرارتی قرار میگیرد، یا به اصطلاح پخته می پزد، حرارت دادن زیاد باعث کاهش املاح معدنی و ویتامین‌ها موجود در آن میگردد، به طوری که براساس فرآیند حرارتی احتمال دارد، میزان ویتامین‌های آن از 5 تا 40 درصد کاهش یافته که این اتلاف مواد مغذی در روش خانگی به دلیل استفاده از حرارت مستقیم و کنترل نشده بسیار بیشتر خواهد بود.

اصولا گوجه‌فرنگی دارای انواع متعددی است، اما آنهایی را که برای تولید رب مورد استفاده قرار میگیرند به 2 دسته گلابی شکل و گرد تقسیم میگردند. انواع «گلابی» شکل سفت‌تری دارند و دارای مواد جامد کمتر اما مواد پکتینی بیشتری هستند. ولی انواع«گرد» معمولا خوشرنگ و آبکی و دارای مواد جامد بالا می باشند.

 اساسا گوجه‌فرنگی مورد استفاده برای رب را، از انواعی که دارای طعم مطلوب ، پوست نازک، رنگ قرمز تند، بافت نرم، مواد جامد زیاد، بدون هسته درشت، عاری از کپک، و کاملا رسیده باشد انتخاب می‌گردد.